Kerkdienst live volgen

Straatkrant

door
23 september 2012
in Columns
646

‘Hallo,’ zegt de man die voor de karretjes van de C1000 staat vriendelijk. Hij heeft een straatkrant in zijn hand.
‘Hallo,’ zeg ik, en ik pak mijn karretje en ga de winkel in. Ik merk een lichte wrevel bij mezelf. Nu ook al bij de C1000? Zodat iedereen die boodschappen doet zich schuldig voelt en dan toch maar een straatkrant koopt?

Als ik uit de winkel kom zie ik de man niet meer. Hij is verdwenen. Nee – wacht. Hij zit naast de karretjes, op een hekje. De straatkranten heeft hij in zijn tas gestopt. ‘Wat kost ie?’ vraag ik.
‘Eén vijftig.’
Ik betaal voor de krant en vraag hem waar hij vandaan komt. Hij komt uit Roemenië, zegt hij en woont sinds vier jaar in Groningen. ’s Nachts slaapt hij in de nachtopvang. Dat kost geld. De straatkranten kosten geld. Hij moet naar Den Haag voor een werkvergunning, maar de trein kost geld.
‘Wat heb je voor opleiding?’ vraag ik.
‘Middelbare school,’ zegt hij. ‘Elektrotechniek.’ En ineens zie ik geen straatkrantverkoper meer, maar een kwetsbare, dappere jongen die het thuis zwaar heeft gehad en die hier gekomen is in de hoop iets van zijn leven te kunnen maken.

Hij zal nooit een baan kunnen krijgen in de elektrotechniek zegt hij. Niet zolang zijn Nederlands zo slecht is. Hij zou al blij zijn als hij schoonmaakwerk zou kunnen doen. Als hij in een tuin zou kunnen werken, of in een fabriek. Als hij appels zou kunnen plekken. Maar ja. Die werkvergunning.

Er zit een mens achter die krant, bedenk ik als ik naar huis fiets. Een mens met een verhaal. Een verhaal dat gehoord moet worden.

 

Corien Oranje

delen

Recommended Posts