Kerkdienst live volgen

De hoogste hemel kan Hem niet bevatten

door
27 juli 2014
in Columns
613

Vorig jaar werd bekend dat de ruimtesonde Voyager 1 het zonnestelsel heeft verlaten.  Oud nieuws zult je zeggen, maar ach we kijken niet op een jaartje.  Hij heeft er per slot zesendertig jaar over gedaan om zover te komen.  De lancering was al in 1977.  Legendarisch is de foto die in 1990 (ook al weer 24 jaar geleden!) door de Voyager 1 gemaakt is van de aarde.  Daarop is een vaag lichtblauw stipje te zien.  Dat zijn wij dus.

Onvoorstelbaar dat op dat minieme puntje zich heel dat complexe gebeuren voordoet dat wij ‘leven’ noemen.  De miljoenen soorten planten, dieren, micro-organismen.  De zeven miljard mensen, die op allerlei manieren met elkaar verbonden zijn.  Die elkaar beminnen of naar het leven staan.  Die elkaar plat bombarderen, of zich druk maken over welk gezang (niet) te zingen in hun pieterpeuterig kerkgebouwtje.  Enzovoort.

Maar goed, dan ben je als reiziger (voyager) de grens van het zonnestelsel gepasseerd.  Het stipje dat aarde heet, met al z’n gekrioel en gekonkel, is inmiddels uit het zicht verdwenen. Tot niets gereduceerd.  Wat nu?  Het wijdse melkwegstelsel ligt voor je.  De rand daarvan is nog een heel end weg.  Ga er even van uit dat de doorsnee van het melkwegstelsel ongeveer honderdduizend lichtjaren is, en dat een lichtstraal er dus 100.000 jaar over doet om van de ene kant naar de andere te komen.  Daarbij te bedenken dat  het licht 300.000 kilometer per seconde aflegt.

En dan zijn we er nog niet.  Van het soort sterrenstelsels als de Melkweg zijn er alleen al in het waarneembare gedeelte van het heelal een paar honderd miljard.

Ben je er nog?!  Dit is voor een normaal mens natuurlijk absoluut niet meer te bevatten.
En, waar komt dat allemaal vandaan, hoe is het tot stand gekomen?  De wijze wetenschap zegt: door de oerknal.  Op 17 maart 2014 werd het bericht de media ingestuurd dat de ‘zwaartekrachtsecho’s’ van de oerknal ontdekt zijn.  Volgens insiders een Nobelprijswaardige ontdekking.  Een verklaring of antwoord op het waarom is het allemaal niet.

De gelovige zegt: God heeft het geschapen, maar kan zich daar ook amper meer iets bij voorstellen.Een Schepper die dit onmetelijke heelal nog te boven gaat, dat stijgt ons boven de pet.  Hooguit kun je er wat simpele frasen over stamelen. Of over zingen, zoals in een liedje van Cathy Burton (The Light of the World):

The light of the world made history begin.
Spoke time into being, caused planets to spin
Flung galaxies wide through infinite space.
To sing of His splendour and fathomless grace.

Ofwel: hoe groot zijt Gij.  De hoogste hemel kan Hem zelfs niet bevatten (1 Kon. 8:27).

Het verrassende is dat die onvoorstelbare God volgens het christelijke geloof LIEFDE is.  Ultiem tot uitdrukking gebracht in die ene Mens op dat onooglijke stipje in het heelal.  Bizar, maar waar.  En dat die liefde ook in jou en mij wil wonen, als in een microtempeltje.  Dat geloof ik vast en zeker!

Henk Velvis

delen

Recommended Posts