Paradise
door Henk Velvis
Ik heb iets met de Wadden. Dat begon al toen ik een jaar of twaalf was, en we met een catechisatiegroep van Groningen-Oost (vrijgemaakt) naar Schiermonnikoog gingen. Een weekje maar. Weer thuisgekomen zeeg ik neer op de stoep voor ons huis (wij woonden aan de Irislaan in de Oosterparkwijk, een arbeidersbuurt van Groningen) met een knagend gevoel van heimwee. Heimwee naar de ruigte, de weidsheid van duin en polder. Het spel van wind en zand. De onmetelijkheid van de zee, het eindeloze aanrollen van de golven op het strand. Ik had mijn hart verpand.
Die liefde is altijd gebleven. Op de voorjaarsmiddag waarop ik dit stukje schrijf, zit ik op het terras van onze stacaravan op Ameland. Van boven de polder ten zuiden van de camping klinkt de verre roep van een grutto. Een ononderbroken oewiéto- oewiéto- oewiéto- oewiéto, want in deze toonaard roept deze vogel zijn naam. Vanaf diezelfde polder kiest een ongelooflijk grote groep rotganzen al gakkend het luchtruim. Boven mijn hoofd scheert een koppel scholeksters langs, met een fel en heftig gepiet-e-piet, alsof ze slaande ruzie hebben. Even later scharrelt een haas voorbij over het veldje voor het terras, zich duidelijk niet bewust van het menselijke gevaar op een paar meter afstand. Ik weet zeker: dit is het paradijs. En het terreintje rond mijn caravan de hof van Eden.
Straks gaat de zon weer onder, is het paradijsgevoel vervluchtigd.
Vandaag in de krant een bericht dat een aantal christenen –broers en zusters van mij– op een overvolle vluchtelingenboot in de Middellandse Zee door mede-opvarenden, moslims, in zee zijn gegooid: verdronken. Elke editie van de krant, dag-in-dag-uit, meldt wel weer een (zelf)moordaanslag, een slachtpartij, een afrekening. Niet alleen met christenen als slachtoffer trouwens. Namen als ISIS, Boko-Haram, Al-Shabaab, Taliban, maar ook drugskartels, criminele circuits, roepen afschuw op. Dat mensen elkaar dat aan kunnen doen.
Paradise……? Lost!!
En toch, het kómt, dat paradijs! Het kán niet anders. Want zo kan het onmogelijk blijven gaan. Menselijk bankroet. “Ik maak alle dingen nieuw”, zei een betrouwbaar Iemand. Daar hou ik Hem aan.
Ik hoop wel dat daar grutto’s zijn, en ganzen, scholeksters en hazen. En eidereenden, en sterns, en drieteen-strandlopertjes, en ……..
Recommended Posts
Zorg voor het lichaam
februari 21, 2023
Vaders Verzameling
november 30, 2021
Huis van Vrede
juli 25, 2020