Ik zie ze weer staan, op verschillende plekken in het dorp. De borden met grote zwart-wit foto’s op  de stoep. Gezichten van mannen, vrouwen en kinderen. Namen. Adressen. Indringend.
Ze horen bij de stolpersteine, gedenkstenen op de stoepen voor de huizen van mensen die door de nazi’s verdreven, gedeporteerd en/of vermoord zijn.
In Haren liggen 33 van deze “struikelstenen”. Struikelen doe je er niet letterlijk over maar als je ze goed wilt bekijken moet je toch even bukken of op je knieën. En dan zie je de namen staan, geen nummers zoals ze die kregen in Auschwitz.
Zo blijft er een levende herinnering aan dorpsgenoten die om hun afkomst werden weggevoerd.
Om stil van te worden.

Die struikelstenen brachten mij terug bij de Stille Week voor Pasen.
Mooie bijeenkomsten in verschillende kerken en Avondmaalsviering op Witte Donderdag.
We lazen over de instelling van het Avondmaal door Jezus, we herdachten zijn dood in stilte.

Jezus wordt in de Bijbel vergeleken met een steen: “de steen die de bouwers afkeurden is de hoeksteen geworden.” En: “het is een steen waarover men struikelt, een rotsblok waaraan men zich stoot”.
Ik struikel en stoot me soms ook aan Hem maar Hij is wel het fundament onder mijn leven.
En ik word stil als ik bedenk dat ook mijn zonden zijn vergeven.

Nu we het toch over stenen hebben: er lag er ook één voor het graf maar die was op de Paasmorgen weggerold en het graf was leeg.
Dat mogen we ook blijven herdenken, maar dat doen we niet in stilte.

Zijn naam klinkt over de hele wereld:

Jezus leeft!

Anita Helder

Recommended Posts

Zorg voor het lichaam

februari 21, 2023

Vaders Verzameling

november 30, 2021

Huis van Vrede

juli 25, 2020