Kerkdienst live volgen

De kerk van alle tijden kent slechts een vaste grond

door
14 mei 2018
in Columns
894

Terwijl ik met de kinderen bij de Dorpskerk sta, luister ik naar de stilte om me heen. Ik denk aan de slachtoffers van oorlogsgeweld. Mijn gedachten gaan naar de boeken die ik gelezen heb, Oorlogswinter, Holland onder het hakenkruis en nog vele andere boeken. Ik denk aan de indringende beelden van de vele oorlogsfilms en de beelden uit de film Hotel Rwanda. Een duif roept vanuit een boom en een merel vliegt kletterend voorbij. Soms zijn de dieren te benijden. Ze gaan en staan waar ze willen. Ze vliegen van oost naar west Berlijn of maken een nestje onder het dak van de Tempel. De dieren leven zoals ze geschapen zijn en eren daarmee hun Schepper. Het lerend vermogen van de mensheid is zo klein. We zeggen: “dit nooit weer”. Voor ons land is dit dankzij Gods genade nog steeds het geval en toch, hoeveel mensen heb ik ontmoet voor wie iets anders geldt? Vluchtelingen uit Iran, Burundi, Syrië en Armenië, allemaal gevlucht voor situaties waarvan wij mensen zeggen: “dit nooit weer”. De stilte wordt verbroken door het Wilhelmus. We zingen: “mijn schild ende betrouwen zijt Gij, o God mijn Heer”. Zal iedereen dat met overtuiging zingen? Tijdens de kranslegging wordt door het orkest een bekend gezang speelt, het lied geeft mij rust.  De mensheid maakt er een rotzooi van en dat zal niet veranderen. Voor wie gelooft geldt: “de kerk van alle tijden kent slechts een vaste grond, het is Christus die door lijden Zijn kerk aan zich verbond”.

 

delen

Recommended Posts