Kerkdienst live volgen

Samen in de naam van Jezus

door
01 februari 2020
in Columns
1437

Als ik op een heel gewone zondagochtend in de kerk zo eens om me heen kijk valt me ineens iets op. Ik zie allemaal dezelfde soort mensen. Oké, er zitten kinderen, ouderen, mannen, vrouwen, dikke en dunne mensen. Maar het zijn voornamelijk oer-hollandse, burgerlijke hoofden die ik zie. En dat zet me aan het denken. Hoe inclusief zijn we eigenlijk als kerk?

Als kind woonde ik in een kinderrijke nieuwbouwwijk in de stad.
Vanaf dat ik me kan herinneren had ik bij ons in de straat een vriendinnetje en in mijn herinnering speelden we altijd samen. Mijn vriendinnetje had een Surinaamse vader en stiekem was ik best een beetje jaloers op haar mooie bruine huid en dikke bos kroeshaar. Maar wat ik het meest aan haar bewonderde was haar grote mond. Niet dat ze letterlijk een grote mond had, maar ze was voor niemand bang. Ze had altijd een weerwoord. Zelf was ik een stil en verlegen meisje.
Mijn vriendinnetje en ik zaten niet bij elkaar op school. Zij zat op de openbare school bij ons in de straat en ik zat op de gereformeerde basisschool een klein stukje verderop.
De jongens bij mij in de klas waren behoorlijke branies. Op school lieten ze meestal wel met rust, maar als we buiten speelden bleven we bij deze jongens uit de buurt. Want als we ze tegenkwamen kregen we van alles naar ons hoofd geslingerd. En het bleef niet bij schelden. Soms kwamen ze ons achterna en renden we snel naar huis. Zodra we dan op veilig terrein waren schold mijn vriendinnetje de pestkoppen vanachter het tuinhekje de huid vol.
De moeder van mijn vriendinnetje was rooms-katholiek opgegroeid maar als gezin deden ze niet veel meer aan het geloof. Toch stonden ze er niet negatief tegenover.
Zo ging mijn vriendinnetje op een zondagmiddag een keer met ons mee naar onze kerk. Na afloop stond mijn vader nog wat na te praten terwijl wij alvast naar de auto waren gelopen. Op dat moment kwamen de pestkoppen van de klas voorbij. En natuurlijk konden ze het niet laten. Ze riepen mijn mooie bruine vriendinnetje na dat ze stonk naar poep. Ze riep niets terug, maar er rolde een dikke traan over haar wang. Ze is nooit meer mee geweest.

Nadat ik ben verhuisd is het contact tussen ons verwaterd, maar toevallig zag ik het vriendinnetje van toen een tijdje geleden ineens op de tv. Eigenlijk was ik niet verbaasd, ze wilde als kind al beroemd worden. Maar toen ik haar vervolgens googlede zag ik dat ze zich ook hartstochtelijk inzet tegen racisme en een eenzijdige focus op de Westerse cultuur. Zouden haar ervaringen met mijn medevrijgemaakte klasgenootjes hierbij een rol gespeeld hebben vroeg ik me af? En is er de afgelopen 30 jaar wel wezenlijk iets veranderd? Zijn we ondanks alle recente ontwikkelingen nog steeds een clubje stugge kaaskoppen met allemaal een soortgelijke opvoeding en achtergrond en verwachten we dat nieuwkomers zich aanpassen aan de heersende cultuur bij ons in de kerk? Of zorgen we door gastvrijheid, openheid, warmte en hartelijkheid dat iedereen zich bij ons welkom en thuis kan voelen?

delen

Recommended Posts