Kerkdienst live volgen

Eenzaamheid

door
01 juli 2025
in Columns
80

Eenzaamheid… heb je daar ook soms (of misschien wel vaker) last van? Ik durf deze vraag te stellen omdat ik enige tijd geleden een preek hoorde over deze materie. Tijdens de preek vroeg de predikant: zijn er eigenlijk wel mensen hier aanwezig die zich eenzaam voelen, steek je vinger eens op. Ik schrok van het aantal vingers wat omhoog ging, en niet alleen van ouderen!

En ik bleef met de vraag zitten: zou dat in onze Gemeente anders zijn? Ik kan het mij niet voorstellen. Maar dan de grote vraag: hoe komen wij die eenzaamheid op het spoor en wat doen we daaraan? Want één ding is helder! Dat zou onder ons niet voor mogen komen.

En als je op internet eens ‘googelt’ welke fysieke en psychische problemen daar wel niet uit voort kunnen komen, dan zou er acuut moeten worden ingegrepen. Trouwens je hoeft de pers maar een beetje te volgen en je ziet hoeveel nood (met name onder jongeren) er op dat terrein is, zelfs met suïcidale gevolgen… En God heeft ons geschapen om in ‘gemeen-zaamheid’ te leven. Adam voelde zich eenzaam en alleen, en God heeft daarin voorzien.

Ja, ik weet wel… we kunnen alle mogelijke argumenten aandragen van -ja, je kan je zowel voelen, maar de werkelijkheid is toch anders- Je hoort dan: “ik voel mij zo eenzaam, want er komt hier nooit iemand, en niemand heeft contact met mij…” En dan blijkt, dat er bij doorvragen, toch vaak een ander beeld ontstaat. Blijft boven tafel: dat gevoel overheerst zo’n leven met alle negatieve gevolgen van dien en daar moeten wij toch op reageren.

Maar hoe dan? Allereerst is het van belang dat diegene die zich eenzaam voelt dat ook werkelijk met anderen (misschien wel met jou) durft te delen. Ook zou een meldpunt (telefoon, app. mail of dergelijke) een middel kunnen zijn. En als het jou bereikt, dan ligt er ook gelijk een taak op je bordje, zeg maar gerust een pastorale taak. Ook de ambtsdragers zullen daarover geïnformeerd moeten worden. En wat zouden zij kunnen doen? Niet dat zij zelf geroepen worden om veelvuldig een bezoek te brengen, maar wel zouden zij een ‘buddy’ aan die persoon kunnen koppelen.

Mijns inziens is er trouwens nog een betere weg te bewandelen en ik zou de kerkenraad op willen roepen om daar ernstig werk van te maken, nl. het stichten van kleine kringen. Ik heb bij ervaring dat bovenstaand probleem daar heel goed wordt opgevangen. O.a. door bijvoorbeeld eerst een rondje ‘wel en wee’ te agenderen. Kijk, bij de huidige ‘wijk structuur’ zet ik grote vraagtekens. Ik werk dat niet verder uit, maar merk en hoor gewoon dat ‘het omzien naar elkaar’ wel op een erg laag pitje staat (misschien hebben anderen positievere ervaringen). Er zijn genoeg gemeenten waar je kunt horen dat kleine kringen (max. ongeveer 7 adressen) daarin goed functioneren. Niet geografisch georganiseerd, maar met een gemêleerde bezetting van jong! en oud die 1 x per 2-4 weken bij elkaar komt met een gevarieerd programma. O ja… ik hoor alle bezwaren al, maar niet geschoten is altijd mis. Ik ben zeer benieuwd of deze column ook iets in beweging zet. En ik heb geleerd dat bij elke nieuwe activiteit er 3 soorten mensen zijn.

Daarom gebruikte ik vroeger bij mijn lezingen vaak het plaatje van de man die op de bok van een ezelskar zit – dat is de ‘ophitser’ 1. diegene die initieert en stimuleert, dan heb je degene die de mitsen en maren noemt – dat is 2. de ‘remmer’, en je hebt 3. de ‘trekker’ die probeert de gang er in te houden. Welnu, bij deze de oproep om je met mij bij groep 1 of 3 aan te sluiten. Groep 2 mag thuis blijven!

Kees Rienks.

delen

Recommended Posts